Borstvoeding geven was de vorige keer mislukt (Zie Borstvoeding 1) en daarom twijfelde ik of ik er ooit weer aan zou beginnen, vlak nadat ik had afgebouwd. Maar toen ik meer wist over borstvoeding en al helemaal toen ik zwanger was, wist ik het zeker. Het had gewoon gekund de vorige keer...
Ik wist wat er mis was gegaan en wilde me goed voorbereiden deze keer. Ik had geleerd hoe sterk een moedergevoel is en hoe serieus je dat moet nemen in de kraamweek en durfde het zeker weten weer aan te gaan.
Ik volgde de cursus van Kiind Magazine online, woonde een avond bij over borstvoeding en maakte samen met mijn lactatiekundige van te voren al een plan op papier. Ook voor als de baby te vroeg zou komen, omdat die kans aanwezig was vanaf 31wkn. Ik lag toen namelijk 5 dagen in het ziekenhuis aan de weeënremmers en infuus. Ook kolfde ik antenataal, met de hand een heleboel spuitjes vol voor in de vriezer vanaf 37wkn. Dit deed ik om te hopen dat mijn melkproductie dan gemakkelijker op gang zou komen en om de baby de beste start te geven wanneer bijvoeden nodig zou zijn, als ik in alle rust de productie opbouwde.
Vol vertrouwen, maar ook met lichte spanning, begon ik aan dit nieuwe borstvoedingsavontuur met een prachtig en sterk meisje dat meteen na de geboorte zelf aanhapte. Ze begon stevig te zuigen, zoals haar broer dat nooit had kunnen doen. Ze lag daar zo mooi, volkomen compleet, oermoedernatuurlijk uit zichzelf aan mijn borst. Dit moment nam niemand me meer af en gaf me hoop voor de start van dit borstvoedingsavontuur samen met haar. Een nieuwe kans.
De dagen die erop volgden maakte me langzaam onzekerder. Het drinken aan de borst begon elke voeding meer pijn te doen. Ik telde tot 100, gebruikte de ademhalingstechnieken van de bevalling om met de pijn om te gaan en wiebelde met mijn tenen ter afleiding. Niks hielp, ik ging door de grond, zoveel pijn. Het werd vreselijke pijn, waardoor mijn kraamhulp mij na een paar dagen 'smorgens huilend aantrof. Zo hoopvol en blij als we begonnen, zo bang was ik nu dat het opnieuw niet zou slagen. Wat was er mis met mijn lichaam? Dit kon toch niet normaal zijn?
Gelukkig kreeg mijn dochter wel meteen melk binnen. De melk was door het prenetaal kolven al op gang gebracht en haar drinktechniek was sterk en goed. Ze viel weinig af en kwam snel aan. Mijn productie wat prima deze keer.
Samen met mijn lactatiekundige, die ik bijna elke dag sprak, maakten we een nieuw plan. Ook mijn kwaamverzorgende was enorm kundig en begripvol deze keer. Dit was de kraamhulp die je wilde. Eentje waarbij je niet blij was dat ze weg ging, maar van dankbaarheid moest huilen op haar laatste dag. Het was helend voor onze vorige ervaring. Het plan: We stopten 24uur lang met aanleggen. Eng, maar goed om het vol te kunnen houden. Waarschijnlijk was mijn prolactinelevel te hoog waardoor ik zoveel pijn had, vertelde de lactatiekundige. Doorzetten zou enkel meer stress geven en dat ging gewoon niet meer. Die 24uur deden we vingervoeden en later ook een flesje omdat ze zoveel dronk. Dat ging goed en gaf me rust om bij te komen. We gingen er nog steeds voor, maar dan met een omweggetje. Na 24 legde ik S. aan en stond ik versteld. De pijn was met 80% gezakt. Mijn hormonen waren waarschijnlijk weer wat meer in balans. Dit was te doen! We bouwden het die dagen langzaam op. Twee keer per dag borst, de rest fles en zo elke dag meer aan de borst. De pijn was geen obstakel meer.
Het volgende obstakel diende zich aan. S. had sinds de stuwing moeite met het pakken van mijn tepel, vooral de linker die iets vlakker is. Rechts was al een uitdaging, maar links was soms onmogelijk door de stuwing. Eerst kolven, dan aanhappen, tepelhoedje... weer veel frustratie en tranen aan mijn kant. Het was zo fijn, ze groeide zo goed, waarom nu dit? Mijn lichaam kan dit toch? Mijn lactatiekundige dacht met me mee. Ik gaf nu rechts de borst, dan de fles en dan weer borst en kolfde eens per dag. Een paar dagen daarna gaf ik met tepelhoedje ook de linkerborst in plaats van met de fles. We maakten stapjes.
Na een week haalde ik het tepelhoedje er na 1 min af, waardoor mijn tepel een betere vorm had voor haar mondje en dan dronk ze zelf verder. Ook tijdens de ziekenhuisopname, omdat S. extreem verkouden werd en mogelijk RS had, bleven we oefenen, soms wat meer kolven om haar te ontzien, maar ze groeide goed ondanks dat ze aan de zuurstof ondersteuning lag en verhoging had. De mooie geniet-momenten die ik in de kraamweek ervoer werden er steeds meer. Het ging goed, ze groeide, was voldaan en met een beetje creativiteit maakten we mooie stappen. Na 3,5 week dronk ze volledig borstvoeding, zonder flesjes en inmiddels was het tepelhoedje ook niet meer nodig. Ze groeide, haar techniek verbeterde en inmiddels kunnen we samen overal en op allerlei manieren borstvoeden. Na een paar dagen blokvoeden ivm overproductie, kwam ook dat in balans en kon het grote genieten beginnen. Ze groeit goed, is ontzettend vrolijk, tevreden en we genieten er samen heel erg van. Ik ben zo dankbaar dat het deze keer gelukt is en dat de natuur zijn weg heeft gevonden met de juiste begeleiding van andere vrouwen die mij ondersteunden. Dat we ons erop instelden er 6 weken voor te gaan, maar het na 3wkn al gelukt was. Dat mijn man en ik een team vormden en we de beste lactatiekundige en kraamhulp hebben gehad.
Het was niet vanzelfsprekend, maar door hoopvol te blijven en creatief te denken zijn we gekomen op een punt dat borstvoeden leuk, makkelijk, gezellig en ontspannen is voor iedereen. Dit is wat ik hoopte, voor allebei mijn kindjes en mezelf als mama, en dus voor mijn gezin.
Comments