Geen fles geven als hij troost wil en hem daarvoor laten huilen, maar hem wel in bed nemen en samen slapen? Hoe werkt dit? Deze vraag kreeg ik afgelopen week. En eigenlijk snap ik hem heel goed. Hierin had ik ook niet zoveel logica gezien toen ik nog niet wist en had geleerd wat ik nu weet. Ik heb dit vooral geleerd door wat dingetjes te pikken uit de AwareParenting methode en door zelf te proberen wat voor ons als gezin werkt.
Ons zoontje droomt sinds hij 2 jaar is veel, heeft soms ongedurige buien en kan dan moeilijk echt tot een lekkere opluchtende huilbui komen òf hij had die ineens wel, maar dan een paar keer per dag of ook in de nacht. Hij en wij sliepen daardoor onrustiger. Het moest er blijkbaar uit, hij moest ontladen en zijn emoties uiten.
Overdag gaven we hem soms uit gemak, soms uit voorzorg, een flesje drinken, zodat hij genoeg zou drinken, omdat hij dat niet altijd doet uit een beker. Hij is er dol op, maar grijpt er ook naar als hij verdrietig, overprikkeld of moe is. Dit werkte voor hem op zo'n moment om met gevoelens om van ongemak om te gaan, maar het gaat niet voor hem werken op lange termijn. Toen ik het boek "Taal van huilen" van Aletha Solter las begreep ik waarom.
F. "greep naar de fles" voor comfort. Het was een gewoonte om emoties te laten zakken. Maar uiteindelijk hoorde ook voor hem die peuter-huilbuien er gewoon bij en kwam onverwerkt verdriet er hoe dan ook uit. Daarom geven we hem nu geen flesje meer overdag. Alleen voor het slapen in de avond. De rest van de dag een (oefen)beker of tuitbeker. Zo kan hij overdag minder emoties "wegsabbelen" en juist uiten. Hij ontploft eerder en laat dan alles eruit. En dat lijkt te werken! Hij slaapt veel beter en rustiger.
Zijn "wens" is wel een flesje. Maar zijn "behoefte" is vooral troost of dorst. En dat kan ook op een andere manier. Het is goed om die wens en behoefte te leren scheiden. (En super ingewikkeld soms!) Samen slapen is een behoefte naar ons idee. Veilig zijn, ontspannend. Hij begint inmiddels wel in zijn eigen bed en kruipt 'snachts tussen ons in. Wij denken een behoefte aan nabijheid, daar heeft hij altijd al best veel behoefte aan gehad. Een natuurlijke behoefte die verder geen bijwerkingen heeft voor zijn emotionele ontlading.
Wil hij al meteen in het grote bed bij ons (komt weinig voor, hij vindt zijn eigen bedje fijn en we blijven bij hem liggen tot hij slaapt), dan kijken we naar de vraag: "Is dit een wens of behoefte?". Als er echt iets is zoals ziekte, pijn of angst, gaan we hem niet dwingen alleen te zijn. Dat voelt onnatuurlijk. Maar als er niets zorgelijks is of als er gewoon veel emotie uit moet, dan halen we hem wel over in zijn eigen bed te beginnen met de nacht. Ook als hij daar even van baalt en moet huilen. Dan is het zijn wens om emoties uit de weg te gaan. Zijn behoefte is ontladen in een veilige omgeving en die bieden we hem alsnog. Zijn wens kan dan helaas niet ingewilligd worden en hij heeft een leeftijd waarbij we dat goed met woorden kunnen uitleggen.
Lastig en soms ook wel even zoeken hoor. Maar dit is dus het hoe en waarom van wel samen slapen, maar niet toegeven aan een "veilig" flesje overdag... Het is ook maar gewoon onze manier en onze aanpak natuurlijk. Ik denk dat iedere papa en mama zelf samen moet zoeken naar hoe dit voor hun kindje werkt. Dit lijkt voor ons nu goed te werken en dat is natuurlijk heel persoonlijk.
Wil je meer weten, lees dan vooral de boeken van Aletha Solter eens, luister "The Aware Parenting Podcasts", lees over huilen op de website van Kiind, lees hun boek 'Wat baby's nodig hebben' of stel je vraag hieronder!
Comments